Choć od występu Małgorzaty Komorowskiej w roli Afrodyty – grała obok Mirona Białoszewskiego w sztuce Lecha Emfazego Stefańskiego Narodziny Afrodyty – minęło 66 lat, w pamięci zachowało się wiele wspomnień; genius loci mieszkania, tłumne spektakle (setka widzów!), intensywny czas matury, szkoły muzycznej i prób na Tarczyńskiej, tworzenie kostiumów (projekty Emfazego, wykonanie Apolonii Szczęsnej, pertraktacje, czy odsłonić ramiona), opiekuńcze, ale partnerskie podejście Stefańskiego, Białoszewskiego i innych artystów do młodej dziewczyny. Przybyło wiele gości(ń), część z nich pamiętała Tarczyńską i Teatr Osobny (ale i działający wówczas STS), widziała np. sztukę Osmędeusze.
Małgorzata Komorowska w latach 1955-1956 związana była z Teatrem na Tarczyńskiej. Miała wtedy 16 lat. Jej partnerami scenicznymi byli autor, Waldemar Andrzej Lach oraz Miron Białoszewski. Przez cały okres prób i wystawiania spektaklu prowadziła dziennik, dzięki któremu może dziś precyzyjnie odtworzyć zarówno fakty, jak i swoje ówczesne emocje i przemyślenia. Dr hab. nauk humanistycznych w zakresie historii teatru, muzyk i polonistka, badaczka dziejów polskiej kultury muzycznej, życia operowego i biografii artystów. Od 1965 krytyk muzyczny i publicystka specjalistycznych pism muzycznych i teatralnych (m.in. „Ruch Muzyczny”, „Teatr”, „Dialog”, „Wychowanie muzyczne w szkole”). W latach 1979-2009 wykładowca PWSM w Warszawie (obecnie Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina), od 2002 na stanowisku profesora nadzwyczajnego. Od 1985 związana z Instytutem Sztuki PAN, w latach 2003-2006 członek Rady Naukowej Instytutu. Autorka książek, m.in.: Szymanowski w teatrze (1992), Kronika teatrów muzycznych PRL (2003), Za kurtyną lat. Polskie teatry operowe i operetkowe 1918-1939 (2008), Uwikłana w historię. Opera w Teatrze Wielkim w Warszawie (2015), Marcella Sembrich-Kochańska. Artystka świata, współautor Juliusz Multarzyński (2016).
Spotkanie poprowadziła Agnieszka Czerniak – z wykształcenia teatrolog, absolwentka Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Łódzkiego. Swoją pracę magisterską poświęciła utworom dramatycznym Mirona Białoszewskiego. Dzięki zainteresowaniu Teatrem na Tarczyńskiej nawiązała kontakt z Lechem Emfazym Stefańskim. Spotkanie to zaowocowało przygotowaniem w 1996 roku w Galerii Studio w Warszawie wystawy poświęconej historii Teatru oraz kilkoma – opublikowanymi w miesięczniku „Dialog” – tekstami na ten temat, a także na temat stodolanego spektaklu Król Ubu. Dalsze konsekwencje to m.in. współpraca w latach 1997-2006 przy organizacji warszawskiego festiwalu „Mironalia” czy współpraca redakcyjna przy publikacji poświęconej twórczości Bogusława Choińskiego Sztuki mieszane (2018).